Als documentair fotograaf heb ik me altijd zo onzichtbaar mogelijk opgesteld, om kinderen onopgemerkt heel dichtbij te kunnen fotograferen. Nu wilde ik op een andere manier dichterbij komen en ging met hen samenwerken. Ik ben op bezoek gegaan bij kinderen van drie tot vijftien jaar en heb hen gevraagd zichzelf te tekenen, daarna maakte ik een fotoportret van hen. Het mooie van deze werkwijze is dat het zo goed laat zien dat zowel hun eigen portret als dat van mij een tijdloze tijdelijkheid heeft. De kinderen zijn in ontwikkeling, ze zijn op zoek naar wie ze zijn en wie ze worden. Precies dat gevoel heeft Joke van Leeuwen goed weten te verwoorden in de tekst die ze naar aanleiding van mijn portretfoto’s en de zelfportretten van de kinderen heeft geschreven.